Rolmodel

Leven in onzekerheid kan een zware wissel trekken op het individuele bestaan. Ben ik normaal? Heb ik de juiste beslissing genomen? Doe ik mijn werk goed? Word ik wel aardig gevonden? Ik kan u zeggen: deze twijfels verdwijnen nimmer, maar ikzelf heb geleerd om ermee te leven. Toch is het fijn als je niet de enige blijkt, als er een rolmodel opstaat dat je in je opvattingen bevestigt.

Afgelopen zaterdagavond lagen De Ware en ik languit voor de tv, ieder op onze eigen bank. Op de salontafel een glaasje en een kaasje. Het toppunt van ontspanning. Lekker thuis. We genoten ervan met volle teugen. Dat kwam ook omdat we ons allebei de laatste keer niet konden heugen dat we dit (niets) op zaterdagavond deden. Nagenoeg elke zaterdagavond wordt namelijk beheerst door ons sociale leven: etentjes en feestjes, kunst en cultuur, dans en gezang, omringd door vrienden en gezelligheid. Nog maar een paar jaar geleden vulden we onze vrijdagavond op dezelfde wijze, maar die combinatie bleek niet langer houdbaar. Mede daarom is juist de zaterdagavondagenda al voor maanden gevuld. Op zondag maken we al heel lang geen enkele afspraak meer. We hebben de Dag des Heren nodig voor Rust en Herstel.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat wij in het weekend nog net zo leven als toen we flexibele dertigers waren (ik misschien nog wat meer dan De Ware). Maar ja, dat zijn we natuurlijk niet meer. De rek is eruit, dat is op de zondag zonneklaar. Maar de daaropvolgende zaterdag zijn we dat alweer vergeten. We weten van geen ophouden. Want na het etentje gaan we graag nog even naar de kroeg, en na de kroeg gerust nog even dansen en steevast rollen wij pas ’s nachts na vieren de huwelijkse sponde weer in en bekwamen ons dan dikwijls ook nog in de uitoefening van de huwelijkse plicht. En heus: gedurende zo’n avond komt bij ons beiden zeker meer dan eens de gedachte op: ‘Ik wou dat ik naar huis toe wou’. Maar helaas, nimmer gelijktijdig. De gedachte verliest het dan ook altijd.

Op zondag vragen wij onszelf dan vaak hardop af (ik misschien wat minder dan De Ware) of dit zo wel door kan gaan, op onze leeftijd. En of dat überhaupt wel vol te houden is.

Maar afgelopen weekend las ik een interview met Cornald Maas, die de beroepen journalist en jurylid vakkundig weet te combineren. Maas en ik zijn van hetzelfde bouwjaar, net zoals Paul de Leeuw en regisseur Michiel van Erp, die allen vrienden zijn. Ik kom ze heel af en toe weleens tegen op hetzelfde Amsterdamse feestje. Uit het interview blijkt dit clubje heel vaak in de kroeg te zitten. Het is de angst dat het leven saai dreigt te worden, verklaart Cornald in het interview. En: ‘Wij willen pertinent niet het leven leiden dat past bij deze leeftijd.’ En: ‘Ik hoef niet per se als een student te leven, maar ik wil wél het gevoel hebben dat dat zou kunnen.’

Wat heerlijk als iemand beter dan jijzelf jouw drijfveren weet te verklaren. Wat fijn als er een rolmodel opstaat dat je in je opvattingen bevestigt.
Nee, ik hóef niet elke zaterdagavond tot diep in de nacht te feesten.

Ik wil alleen maar het gevoel hebben dat het nog steeds kan.