Wie mij wat beter kent, die weet: eigenlijk ben ik de obligate songfestivalnicht. En wat dat aangaat, ben ik ook al lang de schaamte voorbij. Ja, ik hou ervan! Het hele circus van oppervlakkigheid en de oneerlijke competitie: heerlijk! Maar kritiekloos ben ik zeker niet. Want slecht is slecht. Dat geldt níet voor de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival 2011. Wél voor de verkiezing ervan.
Voor het tweede jaar organiseert de Tros de Nederlandse deelname aan het liedjesfestijn. Dat kost de omroep een paar centen, dus niet verwonderlijk dat ze er haar eigen volkse stempel op wil drukken. Vorig jaar werd de wereldvermaarde maar hoogbejaarde Vader Abraham gevraagd om Een Lied Voor Europa te componeren, dat vervolgens werd uitgevoerd door een onervaren 17-jarig mutsje. De Vader zorgde en passant voor het tv-moment van het jaar door voortdurende besluiteloosheid en hevige twijfel over zijn eigen beoordeling inzake de uitvoering van zijn lied door dit Sieneke. Dit exportproduct werd vervolgens geen succes in Noorwegen, waar een Duitse leeftijdgenote van onze landgenote met een aanstekelijk, eenvoudig, maar eigentijds en melodieus popliedje met de eer aan de haal ging.
Ook de Tros leerde van de ervaring. Dit jaar werd gezocht naar meer muzikaliteit in een trendy jasje. Binnen het Tros-netwerk valt zulks nog niet mee. De zoektocht eindigde uiteindelijk in Volendam, waar de Tros een even stevige basis heeft als de PVV. De 3J’s toonden zich bereid om af te reizen naar Düsseldorf, met een zelfgeschreven nummer.
Voor de vorm moest er nog een Nederlandse voorronde worden georganiseerd, zodat ook het publiek het idee kreeg nog enige stem in het kapittel te hebben. In een show van maar liefst 55 minuten zongen de jongens vijf nummers. Een vijfkoppige jury gaf commentaar (en bepaalde voor de helft de beslissing). Juryvoorzitter en Radio2-dj Daniël Dekker bleek opeens een songfestivalkenner. Er kwamen zeven songfestivalvedetten elk twee (!) regels van hun oude liedje zingen. En de presentatie werd verzorgd door Tros-icoon Yolanthe Sneijder-Cabau van Kasbergen.
Het waren vooral móóie liedjes. Met soms een iets te hoog Dire Straits-gehalte (lees: saai). Van de vijf liedjes was er een, toevallig (?) de laatste, het meest toegankelijk. De jury stak dit niet onder stoelen of banken en dus hadden we al snel een winnaar: een muzikaal en toegankelijk lied voor Europa. Eind goed, al goed? Nee, helaas moest Yolanthe de show afsluiten, toen de 3J’s hun liedje net opnieuw hadden ingezet. Ze kwetterde er vrolijk doorheen. Yolanthe kan heel goed teksten van de autocue lezen of misschien zelfs uit haar hoofd leren (goed of slecht, daarin maakt zij geen verschil) maar improviseren is haar vreemd en een originele gedachte heeft zij zelf al helemaal nooit. Tijdens de Eurovisie-finale mag zij daarom de Nederlandse punten oplezen. Voor het commentaar in Duitsland stuurt de Tros ‘kenner’ Daniël Dekker met Jan Smit aan zijn zijde, nadat de omroep zich handig had ontdaan van de kundige Cornald Maas. Nou ja, Jan Smit spreekt in elk geval een aardig mondje Duits en de 3J’s kent hij ook vrij goed. En over Yolanthe kan hij, meen ik, ook wel meepraten.
Toch niet zo’n slechte keuze. Ik kijk er (toch weer) naar uit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten