Autorit

Zeker, ik sta bekend als een trendy type - een early adapter dan wel een ware innovator. Ik ben gek op gadgets en probeer ze liefst ook zo snel mogelijk uit. Terwijl half Nederland zich nog volop bezighoudt met bingewatchen, ben ik daar allang weer mee gestopt. En snel ook, trouwens: al tijdens de tweede aflevering van de eerste serie waarvoor ik eens goed was gaan zitten haakte ik af. Toen begon ik me te vervelen.

Intussen kijk ik steeds vaker naar oldskool analoge televisie. Het is inderdaad zaak om met enige onzekerheid te kunnen omgaan, want je hebt geen idee wat er op je afkomt. Daarnaast is het van belang je goed voor te bereiden op regelmatige reclamespots, maar met een uitgekiende planning kunnen die benut worden voor het verzorgen van catering, toiletbezoek, vuilnis buitenzetten of een vlugge vrijpartij. Doorgaans is het de verrassing

Een van de boeiendste ontdekkingen op de traditionele kanalen vind ik ‘De gevaarlijkste wegen van de wereld’. Twee min of meer bekende Nederlanders worden samen naar een onherbergzaam gebied gestuurd, waar ze gedurende enkele weken enige duizenden kilometers samen moeten doorbrengen in een suv onder barre omstandigheden. Ik zeg ‘min of meer bekend’ omdat de Nederlanders in kwestie elkaar vaak amper schijnen te kennen. Tijdens hun trip komt hierin rap verandering. De kilometerslange verveling die hobbelende, hooggelegen haarspeldbochten afwisselt moet immers worden volgepraat. De rit vormt bovendien de basis voor een vriendschap voor het leven. Ook niet zo gek: de ervaring van gedeelde doodsangst schept zelfs met de grootste vijand een onverwoestbare band.

En zo zien we Mickey Hoogendijk en Dennis Weening elkaar huilend troosten wegens wederzijds opgelopen trauma’s, zijn we er getuige van hoe Diederik Jekel en Marc van der Linden samen lekker male bonden en staan we aan de wieg van de ware bromance tussen Maik de Boer en Thomas Dekker.

Kortom: een gouden format.

Ik kijk er natuurlijk óók graag naar omdat ik zelf een ervaren chauffeur ben van tochtjes over gevaarlijke routes. Slingerende weggetjes in de ijle lucht van de Franse Alpen of hoog in een Canarisch gebergte, met een rotswand aan de ene zijde en een diepe afgrond aan de andere – doorgaans de mijne: ik draai er mijn hand niet meer voor om. Met een vouwwagen achter de auto slippend een amper geasfalteerde bevroren Oostenrijkse gletsjerhelling nemen met drie gillende kinders op de achterbank? Been there, done that. Over een Zweedse snelweg rijden in een sneeuwstorm die zo heftig is dat die weg zelf niet meer valt te onderscheiden van de rest van het witte landschap: ach ja, weer eens wat anders.

De eerlijkheid gebiedt mij hier op te biechten  in het verleden zelf toch ook een trauma te hebben opgelopen bij een bepaald buitenlands wegentype. Het gaat hier om de toegang tot Zuid-Europese parkeergarages. Deze zijn zonder uitzondering smal, steil en vol van onverwachte, onoverzichtelijke en te scherpe bochten. Voor mij zijn dít de ware gevaarlijkste wegen van de wereld en meer dan eens heb ik daarbij schade opgelopen aan de Spaanse of Franse huurauto.

Maar goed: alles went. En hoewel ik nog steeds moeite heb om een dergelijke parkeergarage binnen te rijden, hanteer ik hierbij inmiddels het motto: ‘don’t get sentimental, it’s only a rental!’

Ik denk trouwens dat hier nog een mooi format ligt voor een spannend spelprogramma.