Oké, ik geef het toe: ik ben best een beetje ijdel. ’s Ochtends heb ik behoorlijk wat tijd nodig om de juiste outfit bijeen te zoeken uit mijn (niet erg kleine) inloopkast. En om mijn geringe hoeveelheid dunne haar een beetje leuk te stylen. Als iemand naar mijn leeftijd informeert, is mijn wedervraag: ‘wat denk je?’ Vervolgens lieg ik er rustig een paar jaar af. Want ik zie er goed uit, vind ik zelf. Dat komt ook omdat ik mezelf in de spiegel niet erg scherp meer zie. Want er is een grens die ik niet overschrijden wil: De Bril.
In dit door voetbalgeweld geteisterde seizoen zoek ik naarstig naar draaglijke alternatieven. Dat valt nog niet mee. Ik ben een Groot Liefhebber van de Britse whodunnit-series die de KRO tegenover het WK programmeert, maar de katholieken durven uitsluitend herhalingen in te zetten en als Groot Liefhebber heb ik die natuurlijk allemaal al gezien. Bovendien kost het mij steeds meer moeite om de ondertiteling te lezen. Normaal gesproken is dat niet zo’n probleem en volg ik moeiteloos het zo accentloos gesproken Engels van Dalziel & Pascoe en Thomas Lynley. Maar zelfs met de tuindeuren gesloten, dringt de vuvuzela ongenadig mijn huiskamer binnen.
Op zoek dus naar ander vertier. De bioscoop! Geen aanhoudend gezoem van vele decibellen, een aangename klimaatbeheersing en een enorm beeld. Ik kies voor Toy Story 3, want behalve een beetje ijdel ben ik ook een tikje sentimenteel. Ik ga naar de versie in 3D (voor de diepgang) en in OV (Original Version, zodat ik niet in zaal vol jengelende kleuters zit). Deze Disney-animatiefilm kreeg bovendien lovende recensies.
De zaal is al behoorlijk donker als ik binnenkom, vandaar dat ik met mijn volle xl-bak popcorn struikel over het tweede treetje naar boven. Jammer van al dat lekkers, dat vervolgens door vele voeten in het velours wordt getrapt. Als de film begint, bedenk ik dat ik toch iets te ver naar achter ben gaan zitten. De ondertitels lijken in 3D vóór het beeld te staan, maar blijven desondanks te vaag. Gelukkig kunnen mijn oren het smakelijke Engels goed volgen maar lukt het mijn ogen niet zich goed te focussen op de driedimensionale beelden. Of op iets anders: mijn flesje cola mist nét het daartoe bestemde houdertje en rolt met veel kabaal tot aan het filmdoek.
Het licht gaat al aan voor ik ben uitgehuild. Jawel: een tikje sentimenteel. Valt gelukkig niet op, achter zo’n 3D-bril. Ik houd ‘m nog maar even op. Bij het verlaten van de zaal zie ik mijn reflectie in glimmende deur. Best trendy, eigenlijk, zo’n oversized montuur. Ik kan het best hebben…
Wordt dus waarschijnlijk vervolgd)
Deze column werd eerder online gepubliceerd voor studenten en medewerkers van Fontys Hogescholen op 29 juni 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten