Mijn jongste dochter is net 16. Een puber. En een kind met een handleiding. Maar die is helaas nooit meegeleverd. In het gebruik zijn wel een paar zaken duidelijk geworden. Haar explosieve temperament. Haar extreem ontwikkelde sociaal rechtsgevoel. En haar allergie voor autoriteit. Samengevat: never a dull moment met onze kleine Trubbels!
Bovengenoemde karaktercombinatie leverde dochterlief onlangs een taakstraf op. Vlak voor de zomervakantie, net na haar zestiende verjaardag, vond zij het nodig om een vriendinnetje dat bedreigd werd door enkele leeftijdsgenoten te ontzetten. Er was echter ook al politie ter plekke. Het dringende bevel van de agenten om te vertrekken sloeg Trubbels tweemaal in de wind. Waarna zij werd aangehouden en meegenomen voor verhoor. Ikzelf ontdekte dat bij toeval: toen ik mijn kind op haar mobiel probeerde te bellen, werd die opgenomen door een agente.
De politie vond de zaak ernstig genoeg om door te geven aan de officier van justitie. En dus kregen we (na enkele maanden) een uitnodiging voor een gesprek in het Tilburgse Veiligheidshuis. De vertegenwoordigster van het OM had het proces verbaal gelezen. ‘Interessant’, zei ik. ‘Ik mocht dat niet.’ Nee, maar dat kwam omdat Trubbles al (vijf dagen!) 16 was ten tijde van het delict. Het OM stelde een taakstraf voor van 20 uur, dat bespaarde ieder de gang naar de rechter en een eventueel strafblad. Trubbels ondertekende braaf het voorstel.
De taakstrafcoördinator zou aansluitend aan dit gesprek afspraken maken over de invulling van de straf. Deze persoon bleek afwezig. Hij zou snel contact opnemen. De straf zou dan in de herfstvakantie (zes weken later) kunnen worden uitgevoerd.
Vervolgens bleef het stil. Trubbels durfde in de herfstvakantie geen afspraken te maken. Pas op woensdagmiddag in die herfstvakantie (die dochter helemaal had vrijgehouden) kwam er een telefoontje van de coördinator. Een afspraak werd gemaakt voor de vrijdagmiddag van de week daarna bij een verzorgingstehuis in de buurt. De eerste uren van de straf konden dan meteen op de daaropvolgende zaterdag worden uitgevoerd. Trubbels zou dan wel haar zaterdagbaantje moeten afzeggen.
‘Ik moet wel elke dag tot half 4 naar school’, zei Trubbels nog. In de bevestigingsbrief bleek de afspraak (natuurlijk) te zijn gemaakt om 3 uur ’s middags. Trubbels wist het gesprek te verplaatsen naar half 6. De taakstrafcoördinator zou erbij zijn, maar verscheen een half uur te laat. Ook was hij vergeten door te geven aan de contactpersoon van het verzorgingshuis dat dochter de daaropvolgende dag zou beginnen. Dat bleek dan ook niet mogelijk. Weekendbaantje voor niets afgezegd. De 20 strafuren zijn vervolgens verspreid over drie zondagen, wat ten koste zal gaan van de voorbereiding op haar toetsweek. Gedurende die zondagen doet Trubbels de bejaardenafwas. Een doelgerichte straf! Dat zal haar zeker leren volgende keer wél naar de politie te luisteren!
Deze column werd eerder online gepubliceerd voor studenten en medewerkers van Fontys Hogescholen op 9 november 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten